Voor de krant van de Klarenbeker zijn wij op bezoek geweest bij de geneutraliseerde familie Mamo die in ons dorp woont. Na een warm ontvangst werd het al snel duidelijk dat we AL hun vele trieste, grappige, ontroerende, enthousiaste en lieve verhalen niet kwijt konden in het krantje. Robin, de dochter van de familie vertelde dat ze voor school al eens het e.e.a. op papier had gezet over de reizen van Syrie naar Nederland. Dit wilde ze wel delen met ons en het dorp.
Hieronder lees je het verhaal uit de krant met de aanvulling van Robin.
Heb je het verhaal al gelezen de krant en wil je het verhaal van Robin direct lezen? Klik dan hier
Familie Mamo brengt ook ons samen
Wellicht heb je wel eens van de Syrische familie Mamo in Klarenbeek gehoord? En anders heb je ze vast wel eens gezien. Ze hebben namelijk een groot gezin met zeven kinderen en tussen alle hooghollandse koppies die Klarenbeek rijk is, vallen ze al snel op.
Over de vreselijke oorlog in Syrië gaan we niet schrijven. Ook over dat ze gevlucht zijn niet. We kennen heel veel schrijnende verhalen en hun verhaal is helaas niet anders. We kijken naar hoe het nu met ze gaat. Ze hebben hun inburgeringscursus gehaald en zijn nu officieel Nederlander. Op de foto die ze maakten met de burgemeester van de gemeente Voorst staat naast de Nederlandse vlag ook de Klarenbeekse vlag. Wij vinden dat je dan ook ingeburgerd bent in Klarenbeek, als je zo trots met onze dorpsvlag pronkt! Samen met hun twee Klarenbeekse begeleiders van het eerste uur, Heleen van Beek en Ineke Brascamp, gaan we bij de familie op bezoek.
In de huiskamer worden we omringd door gastvrijheid en gezelligheid. Naast de ouders, Nidal en Hasret, zijn de kinderen Robin (19), Ibrahim (17), Sevin (13), Mohammed (11) en Yasmin (5) aanwezig. Verder bestaat het gezin nog uit Zaineb (20) en Hassan (18). Ze willen allemaal graag hun verhaal doen, maar Robin neemt het meest het woord, al is het maar om haar ouders te helpen. Ook zij willen veel vertellen en kunnen prima Nederlands, maar als het om grapjes gaat dan verliest de humor het soms van de taal en wenden ze zich toch naar hun kinderen die het verhaal mogen doen.
Familie Mamo brengt ook Klarenbekers samen
In 2017 kreeg de familie een huis toegewezen in Klarenbeek. Ons dorp, waar ze niemand kenden en wat ver weg was van hun landgenoten in het AZC, leek hen aanvankelijk “een beetje saai”, ook omdat er weinig winkels waren.
Ze werden hier opgevangen door Ineke en Heleen, die net te kennen hadden gegeven dat ze wel een keer ‘iets’ wilden betekenen voor bijvoorbeeld vluchtelingen. Nou, dat hebben ze geweten! Want ongeveer een week later werd de familie Mamo in hun schoot geworpen. Ze hebben de familie bijgestaan met echt van alles! Administratie, spullen, de taal, vervoer, school, sport, cultuurproblemen, mee naar zwemles, afspraken… Je kan het zo gek niet bedenken. Heleen is zelfs bij de bevalling van Yasmin geweest. Hasret was namelijk zes maanden zwanger toen ze naar Klarenbeek kwam. Er moesten nog heel veel spulletjes geregeld worden. Die kwamen er, vanuit ons dorp, “bedankt nog daarvoor Klarenbeek!” roept Hasret lachend.
In het begin was telkens één van de dames iedere ochtend aanwezig. Ook Louis en Diny Kolkman, die om de hoek woonden, hebben de familie heel veel bijgestaan. Met handen en voeten communiceerden ze met elkaar. Nidal en Hasret spraken geen Engels en al helemaal geen Nederlands, “maar gebarentaal is heel universeel”, merkt Ineke op.
“Het was heel intensief”, vertelt Heleen. De samenwerking tussen beide dames liep als vanzelfsprekend. “Zo nam Ineke bijvoorbeeld alles rondom de scholen van de kinderen voor haar rekening en ik deed alles wat betrekking had op de sport”. “Er is nog nooit een onvertogen woord tussen ons gevallen”, vult Ineke aan. Inmiddels spreken beide dames elkaar ook over andere zaken dan over de familie, eens per week wandelen ze zelfs samen. Vóór de familie Mamo kenden ze elkaar van ‘gezicht’, door de familie Mamo is nu gebleken dat ze ook echt een klik hebben. Heleen komt nog eens in de week bij de familie en Ineke helpt ze nog steeds met de administratie. Maar inmiddels is de familie al veel meer zelfredzaam geworden.
Cultuurverschillen
Op onze vraag tegen welke cultuurverschillen ze aan zijn gelopen, geven ze aan dat Nederlanders altijd op bepaalde tijden eten. “Wij eten wanneer we thuis zijn en wanneer we zin hebben”. En dat er hier vaak een afspraak gemaakt wordt, wanneer je bij elkaar op bezoek komt. “In Syrië komt iedereen gewoon naar je toe”. Er komen ook grappige anekdotes voorbij. “In Nederland betalen jullie alles met kaart, in Syrië alles contant. Bij ons zit het geld in de portemonnee in plaats van op de bank”, geeft de familie aan. “We hebben ze moeten afleren om AL hun geld van de bank te halen als ze wat uitgekeerd kregen”, lacht Ineke.
Heleen en Robin vertellen over de keer dat de familie ging barbecueën. “We hadden allemaal takken uit het bos gepakt, wisten niet dat er ook houtskool bestond”. Heleen werd gewaarschuwd door mensen uit de omgeving dat er iets niet helemaal goed ging daar en ging een kijkje nemen. “Toen ik bij het MFC fietste, kon ik de rook al zien haha”.
Als we Ineke en Heleen vragen wat zij van de familie geleerd hebben, noemen zij de gastvrijheid “We zijn hier altijd welkom en ze zijn altijd blij”. De familie wil dan ook niet meer weg uit Klarenbeek. De kinderen hebben allemaal hun eigen vriendjes en vriendinnetjes en ook de ouders hebben hun draai gevonden. De tijd vliegt voorbij die avond. Wij stappen weer de fiets op richting huis. Met een blij gevoel… want hoe mooi kan integreren zijn!
Mijn naam is maar een woord maar mijn leve is een verhaal
Ik ben Robin Mamo en ik ben jarig op 15-06-2004 geboren in Syrië. Ik ben naar Nederland gekomen op 14-9-2017 met mijn familie. Ik heb een grote familie, we zijn met 9 personen: baba, mama, 1 grote zus, ze is gehandicapt, 2 kleine zusjes, en 3 broertjes. Wij hebben 1 jaar een 1 maand in azc Deventer gewoond en op 25-10-2018 zijn wij in Klarenbeek komen wonen, het is echt een leuk dorpje, ik voel me fijn in het dorp en ik woon nu al 6 jaar in Klarenbeek.
Toen ik klein was woonde ik in een dorp Afrin in Syrië, het was echt een heel leuk dorp met veel familie en vrienden. Iedereen gingen samen praten, zitten, eten, drinken en nog meer dingen samen. Mijn familie uit Aleppo kwam vaak bij ons logeren de kinderen gingen lekker naar school. Om ons heen hadden we veel bloemen, bomen, olijfbomen en huis dieren. Het was echt een leuke tijd ik mis mijn oude tijd toen ik klein was.
Vluchten doe je niet zomaar…
Maar toen ik 8 jaar oud was, in 2012, begon de oorlog in Syrië, in mijn land is alles duur geworden. Niet genoeg werk en mijn vader en mijn oom en nog meer mensen moesten elke keer naar Turkije om te werken. Er was weinig eten en drinken. Water moeten wij altijd uit de rivieren halen. De scholen gingen dicht en iedereen bleef thuis.
Toen ik met mijn vrienden aan het spelen was in mijn straat kwam er een meneer rennen naar ons en hij zei wij moet vluchten de oorlog komt! Iedereen gingen schreeuwen rennen spullen pakken en toen gingen we vluchten naar Turkije. En wij waren 3 dagen onder weg om te vluchten van Syrië naar Turkije. Wij hebben bijna geen eten gehad in die 3 dagen. Wij moesten heel veel wachten bij de grens tot de Polis weg ging. Wij moesten door het water een rivier oversteken. Wij waren nog heel klein, gelukkig waren mensen die ons hielpen met mijn zusjes en broertjes. Wij gingen naar een dorp in Turkije en in dit dorp gingen we met grote bus naar Istanbul. Mijn vader woonde daar al 4 maanden in Istanbul. Gelukkig had hij voor ons een huis gezocht waar wij konden wonen. Maar de eerste 4 maanden was echt moeilijk, er waren niet genoeg spullen, niet genoeg eten mijn vader werkte alleen. Hij verdiende 280 per maand en toen het niet goed ging in het eerste huis verhuisden wij naar een andere stad. Daar waren heel aardige buren en zij hebben ons geholpen met spullen voor het huis en ze hebben mijn vader geholpen met werk vinden. Toen ging het beter met ons… ik was heel blij met deze buren, toen ze mijn familie hebben geholpen in deze moeilijke tijd.
Wij konden niet naar school in Turkije, dit was heel duur en mijn vader kon dat niet betalen omdat hij niet zo veel geld verdiende, maar goed, mijn vader heeft zijn best gedaan voor ons en hij doet nog steeds zijn best voor ons. Ik heb een sterke vader ik ben trots op mijn vader en mijn moeder ook natuurlijk! Zij deed ook zijn best thuis voor alle kinderen en ze zorgde voor mijn gehandicapt zus en ze doet en nog steeds haar best…
Van Turkije naar Nederland.
We zijn door mijn gehandicapte zus naar Nederland gekomen. Ze was in Turkije een keer heel erg ziek geworden en we hebben haar naar het ziekhuis gebracht maar ze mocht niet naar binnen omdat ze geen handtekening in haar paspoort had want die kan ze niet zetten. En toen hebben we haar weer naar huis gebracht. De volgende dag ging mijn vader naar organisatie waar paspoorten worden gemaakt. Hij ging naar binnen en zei ik heb een gehandicapte dochter ik heb voor het ziekenhuis een paspoort voor haar nodig, ze is heel erg ziek! En toen hebben twee mensen mijn vader hem naar een kamer gebracht en gepraat over mijn zieke zus, kinderen, en waarom de kinderen niet school gaan, en over huis. Toen ze klaar waren met het gesprek heeft een meneer het paspoort van mijn zus gemaakt en aan mijn vader geven en zei tegen mijn vader “Je kan naar Nederland voor je zieke dochter ze kan daar naar een goed ziekenhuis en de kinderen naar school”. En toen mijn vader zei oké is goed, als mijn dochter naar een ziekhuis kan en de kinderen naar school kunnen vind ik dit belangrijk. En toen hebben ze in vijf maanden de papieren gemaakt en konden met het vliegtuig naar Nederland. Bij vliegveld hebben twee meneren en een vrouw ons naar AZC Ter Apel gebracht wij hebben daar handtekeningen gezet en vluchtelingen paspoorten gekregen. Na negen dagen hebben ze ons naar AZC Deventer gebracht. Daar hebben we met ons gezin twee kamers gekregen. De rest moeten we allemaal samen gebruiken, zoals de keuken, wasmachine en zo. We hebben daar een jaar en een maand gewoond het was wel gezellig met veel verschilde mensen uit ander landen, maar soms was het ook heel erg druk. We konden wel naar school in het AZC, naar de taal school ISK klas.
En naar een jaar en een maand hebben we een huis gekregen in Klarenbeek. Op 25-10-2018 Zijn we gekomen. Toen we voor het eerst in Klarenbeek kwamen was het heel moeilijk, we kenden niemand er waren geen winkels en zo. We kenden het dorp nog helemaal niet.
Onze tweede dag in Klarenbeek kwamen twee vrouwen naar ons en deze twee vrouwen waren Ineke Brascamp en Heleen Van Beek. Ze zeiden “Hoi, we zijn jullie begeleiders, voor jullie papier”. Ze kwamen ze naar binnen en we gingen praten en zo, maar toen konden we nog niet zo goed Nederlands.
Maar daarna ze hebben ons geholpen met papier aanmelden voor school en zo. Een week later moesten we allemaal naar school; baba, mama en de kinderen. Baba en mama gingen om 7:30 en de kinderen om 8:15 en mijn gehandicapte zus om 9:30. Maar er was niemand die thuis kon blijven voor mijn gehandicapte zus tot ze naar school ging. Toen kwam Louis en Diny Kolkman en die bleven bij mijn gehandicapte zus tot ze naar school kon om 9:30. Mama was ook nog zwanger en Diny en Louis hielpen mama thuis ook en ze hebben ons ook heel veel geholpen met boodschappen doen winkelen en zo. Heleen en Ineke ook met papieren geholpen en de dochters van Heleen ook, Heleen en haar dochters brachten alle kinderen altijd naar zwemles.
Toen ze voor ons alles hebben geregeld ging als weer goed en makkelijk.
En toen na 3 maanden was Yasmin geboren op 19-01 2019. Ze ging al snel ook naar de kindersopvang omdat mama naar school moest.
2024 in Klarenbeek
Maar nu zijn baba en mama zijn klaar met school, baba gaat soms werken bij gemeente soms niet en mama is thuis en ze zorgt voor kinderen en mijn gehandicapte zus. Yasmin is nu 5 jaar oud en ze gaat ook naar de kopermolen school samen met mijn broertje Mohamed. Ibrahim en Sevin zitten nu in Twello op school. En Hasan zit nu in Apeldoorn op school.
En ik ben ook ongeveer eind 2017 tot 2018 in AZC Deventer naar school geweest. En 2018 tot 2020 ik zat ik op De Heemgaard in Apeldoorn. En 2020 tot 2023 ik heb op de Praktijkschool gezeten ik heb daar gewoon school gehad, alleen maar op school leren en leuke dingen doen. Maar in 2021 moet ik 2 dagen naar school en 3 dagen stage gaan lopen. Toen heb ik een zorg assistent opleiding gedaan, ik heb 3 maanden stages gelopen in thuiszorgen bij oudere mensen. Maar door Corona kon ik daar niet meer stage lopen. Toen ben ik klasse assistent geweest. Ik heb stage gelopen bij De Kopermolen basisschool in Klarenbeek en heb ik mijn MBO niveau 1 diploma gehaald.
Van 2022 tot 2023 heb ik MBO niveau 1 BBL gedaan. Deze keer had ik voor HORECA assistente gekozen en mocht ik bij restaurant Pijnappel stage lopen en ik heb weer mijn diploma behaald! Ik wilde naar MBO niveau 2, maar 2023 had ik heel druk gehad met inburgering theorie examen die ik moest halen en auto rijlessen en nog andere afspraken dus ik was echt heel druk in deze tijd. Toen heb ik met mijn dokter en stage begeleider besloten dat ik een jaar gaan stoppen met school. Ze zei tegen mijn ga dit jaar lekker werken en je auto rijbewijs en inburgering examen halen en leuke dingen doen. Ik vond dat het een goed plan was. Toen ben ik gestopt met school ik ben nu bezig met mijn inburgering examen en auto rijles en ik heb nu bijna als af gemaakt en nu is het 2024 en ik werk nog steeds bij restaurant Pijnappel. Na zomervakantie ga ik weer naar school MBO niveau 2 doen en nog twee jaar stage lopen bij restaurant Pijnappel.
Het is heel belangrijk dat we beste keuze moeten kiezen die bij leven pas, en ik ben heel blij dat ik nu in Nederland woont😊
Ik heb dit verhaal geschreven en iedereen mag mijn verhaal lezen ik vind leuk om met jullie te delen.
Ik hoopt dat U/je mijn verhaal leuk vindt.
Groetjes Robin Mamo
.
