Elly “is d’r ene van” Harm en Marie Buiting van de Hoofdweg, de één na jongste dochter uit een gezin van zeven kinderen. Ze heeft sinds 1988 in Amerika gewoond en woont nu sinds een jaar met haar man Ron in Kumasi, Ghana (West-Afrika). In mei 2023 gaan ze weer terug naar Utah (Amerika), waar ze net een huis hebben gekocht.
Wat heeft jou in het buitenland gebracht, Elly?
Ik ging als au-pair naar een familie in Californië. Drie weken voordat ik weer terug zou gaan naar Nederland ontmoette ik Ron. Ik had een lekke band en hij stopte om me te helpen…en de rest is history!
Ron was brandweerman in Antioch, Californië, daar is ons leven samen gestart. Hij was weduwnaar en had twee zonen (12 en 14 jaar oud). Samen hebben we een derde zoon gekregen. De jongens zijn allemaal getrouwd, de oudste twee wonen in Californië, de jongste in Utah. Inmiddels zijn er ook zeven kleinkinderen.
Na de pensionering van Ron zijn we naar Idaho verhuisd, waar we 18 jaar hebben gewoond. Van 2018 tot 2020 hebben we een zending gediend voor onze kerk (De Kerk van Jezus Christus der Heiligen van de Laatste Dagen) in Sierra Leone. Nu zijn we dus 18 maanden voor een zending in Ghana.
Wat is er zo leuk of anders aan het wonen in Ghana en Amerika?
In Ghana zijn de mensen zo mooi, zo vriendelijk en zo goed. Het land is arm, je ziet wat meer welvaart in de steden, maar buiten de steden is er veel armoede. De Ghanezen staan altijd klaar om je te helpen, ze zullen hun maaltijd met je delen, ook al zullen ze zelf niets eten en ze hebben een sterk geloof in God. We zeggen altijd dat het geloof iets is wat niemand van hen weg kan nemen. De mensen zijn heel gepassioneerd, alles is luid: hun muziek, hun praten, hun feesten en hun argumenten. Mijn familie zou hier ogen te kort komen: hoe het verkeer is, hoe mensen wonen, hoe de huizen gebouwd worden, reparaties gedaan worden etc. Er zijn wel verkeersregels, maar die worden rechts en links gebroken door iedereen. In de USA vind ik de ruimte, de vrijheid en de variatie in natuur heel mooi. De Amerikanen in het westen van Amerika zijn heel vriendelijk, ze maken snel contact met vreemden en men staat altijd klaar om anderen te
helpen. Een groot verschil met wanneer je als “vreemde” in Klarenbeek komt. Daar zal het een tijdje duren om een plekje te vinden, in de USA zijn de mensen zo gewend dat mensen komen en gaan en dat wordt heel snel geaccepteerd. En verder is in Amerika alles groot: de huizen,
de auto’s, de wegen, de winkels, de boodschappen.
Wat mis je aan Klarenbeek?
Ik mis mijn zussen en broer en hun families. Maar ook dat ik niet even snel op de fiets kan stappen en boodschappen kan doen. Dat ik niet even snel “het bos” in kan lopen en ook het Nederlandse brood, de kaas en zuivelproducten, een heerlijke zoute haring met uitjes en een patatje speciaal.
The USA is mijn “thuis” nu, ik ben een Amerikaanse staatsburger, maar in mijn hart ben ik nog altijd Nederlandse. Zelfs na 34 jaar word ik nog altijd gevraagd waar ik vandaan kom, ik heb altijd nog een Nederlands accent in mijn Engelse uitspraak.
Tot slot, zijn er nog leuke anekdotes of herinneringen die je met ons wilt delen?
In 1990 kondigden wij ons huwelijk aan en zijn we in Nederland geweest. Toen we op de terugreis, twee weken voor onze trouwdag, aankwamen in Amerika vroeg de douane naar mijn visa. Die had ik niet, omdat ik de Nederlandse ambassade had gevraagd wat er nodig was om een Amerikaan te trouwen en te horen had gekregen dat er “niets” nodig was. De ambassade was er blijkbaar vanuit gegaan dat ik in Amerika zou blijven… Ik werd bijna op het vliegtuig terug gezet om de benodigde visa te krijgen, maar omdat de douanebeambte zag dat Ron een “brandweercaptain” was, liet hij mij het land in op voorwaarde dat ik onder Rons verantwoordelijkheid stond, onder zijn “parole“ (ik weet het Nederlandse woord niet voor dit).
In 2014, toen ik 50 werd, hebben mijn zussen en schoonzus me verrast door verkleed als Sarah’s te komen. Ik had geen idee wie deze vrouwen waren!
