Misschien is het je wel eens opgevallen wanneer je over de Hoofdweg reed, een jongen op de fiets met een rode zakdoek aan het stuur en een Nederlandse vlag op de kop aan een stuk hout op de bagagedrager. Die jongen, dat is Sjoerd Schoterman, 10 jaar oud. Wij zoeken hem op en gaan aan de keukentafel in gesprek met hem, zijn ouders Appie en Jessica, zus Laura (15) en broer Bart (13).
Beide jongens zijn, net als hun vader, boer in hart en nieren. We vragen Sjoerd wat hij allemaal doet op de boerderij: “Ik zat al op de shovel toen ik vijf jaar oud was. In het weekend zet ik wel eens vroeg de wekker om te helpen met het melken van de 130 melkkoeien.” Hij wordt thuis ook wel “Chef voerresten” genoemd. Dit omdat hij een paar keer per week met de shovel het voer dat de koeien niet opgegeten hebben, bij elkaar schuift in de stal en weer in de bak schept. Ook zorgt hij voor een schoon hok voor “Margriet 54”, de 14 jaar oude koe, die last heeft van haar poot en in het strohok mag staan “omdat dat wat zachter is dan op de betonnen roosters”. En het gebeurt ook regelmatig dat wanneer een koe afgekalfd is, Sjoerd ook de lange handschoen aan doet om te voelen of er niet toevallig een tweeling in zit ook al moet zijn vader hem dan opbeuren, omdat hij er nog niet bij kan.
“Ik ben al boer”
Vader Appie is de derde generatie Schoterman die het boerenbedrijf aan de “Zutphenseweg bij de rotonde richting de Withagen” runt. Zijn opa en oma begonnen in 1953 met zes koeien, het bedrijf heeft dus een mooie groei doorgemaakt. We krijgen een uitgebreide rondleiding, zo uitgebreid dat hun vaste, dagelijkse ritme ongetwijfeld in de war werd gebracht. En wij zijn overtuigd: als er één boerenfamilie is die de prijs voor meest opgeruimde boerderij zou verdienen, dan is het de familie Schoterman wel. Van de deel tot de kalverhokken, alles is keurig geordend en ziet er strak uit.
Maar terug naar Bart en Sjoerd. Daar waar Sjoerd meer van de koeien is, is Bart meer van de techniek. Dat biedt mogelijkheden voor samenwerking in de toekomst, want een toekomst op de boerderij zien de beide jongens zeker zitten. Sjoerd: “In groep 3 / 4 vroegen ze mij of ik later boer wilde worden. Ik zei nee, ik wil geen boer worden, want ik ben al boer”.
De toekomst
Wat als jullie nu later iemand tegenkomen die niets met de boerderij heeft? “Dat wordt niks”, zegt Bart meteen. En ook Sjoerd geeft aan “dan wel een andere te zoeken”. Zus Laura daarentegen ziet zichzelf later absoluut niet op een boerderij wonen. En wat nou als jij iemand leuk vindt en die blijkt wel boer te willen worden? “Dan zoek ik ook nog wel even verder”, is direct het antwoord.
Net als voor vele boerenbedrijven is er voor de familie Schoterman op dit moment veel onzekerheid. Ze zitten vier kilometer van een Natura-2000 gebied en in het beruchte stikstofkaartje waar al veel te doen over is geweest, zitten zij in een gebied waar 58% reductie moet komen. Dat knaagt. “Ze gaan voor groen, maar ze maken het grijs” klinkt het aan tafel.
Wat als jullie voor de keuze komen te staan om in Nederland te blijven wonen, maar te moeten stoppen met boeren óf naar het buitenland te gaan en dan wel te kunnen blijven boeren? Beide jongens kiezen zonder twijfel voor het buitenland, ook al heeft Bart moeite met Engels op school, maar “dat leer ik dan vanzelf”.
De rode zakdoek die aan de fietsen van beide jongens en zelfs aan de skelter hangt, halen ze er dan ook voorlopig nog niet af. Zo ook de omgekeerde Nederlandse vlag, die Sjoerd tijdens de Klarenbeekse Vakantie Speelweek speciaal heeft laten maken. “Ik hoop dat ik de vlag nog weer een keer andersom kan hangen”, roept de jonge boer vol overtuiging. Wij gunnen het ze van harte!
